ՄԻ ԽԱՆԳԱՐԵՔ, ԱՍՏՎԱԾ ՏԱՆԸ ՉԻ...

   Ծերուկն իր նեղլիկ բնակարանից դուրս չէր եկել արդեն յոթ հազար տարի, գուցե ավելի...Անհարմար այդ սենյակում՝ նա հարմարվելու իր գաղտնիքներն ուներ և աղոտած իր պատուհանից երբեմն նրան հետևողները զարմանում էին ու ծիծաղում, թե նա, այդ տարիքում ինչպես է կարողանում գրեթե ցատկոտելով անցնել սենյակի մեկ անկյունից՝ մյուսը, հետո թառել սեղանին ու հացահատիկներ ուտել թռչնի պես, հետո ծխել ագռավի նման, իսկ ավելի ուշ միացնել ռադիոն, լսելու համար Վիվալդիի «Գլորիան»...

Նա համարում էր որ տիեզերքը հենց այդքանն է և սիրում, գուրգուրում էր իր տիեզերքը, մրսում ու տաքանում էր իր տիեզերքում , տարվա չորս եղանակների հետ փթթում էր, քրտնում, սառցակալում կամ գունատվում, հետո նորից վառում էր ծխածոտն ու առյուծի պես փռվում էր անկողնում, որտեղից՝ հետևում էր իր սենյակի երկնքին  ու աչքերը բաց՝ քնում:

Նա խիստ էր ինք իր նկատմամբ: Աչքերը չփակելու համար երկար տարիներ նա փորձեր էր արել: Սովորել էր ձկների նման անթարթ հայացքով ապրել և թռչունների պես քչով բավարարվել:

Նա իր տան մուտքի դռան վրա փակցրել էր մի հին ցուցանակ, որի վրա մեծատառերով գրել էր «ՄԻ ԽԱՆԳԱՐԵՔ՝ ԱՍՏՎԱԾ ՏԱՆԸ ՉԻ»...Ու հանգիստ, անաղմուկ և անայցելու արդեն վատնել էր իր կյանքի յոթ հազար կամ ավելի տարին, և քանի որ այդքան երկար էր ապրել առանց սենյակն իր օդափոխելու, հոտել էր...Նրա մարմնի յուրաքանչյուր բջիջից անտանելի վատ հոտ էր գալիս, որը երբեմն աղբի, երբեմն ծխախոտի, երբեմն թռչնի ցեխոտ փետուրի, երբեմն էլ առյուծի թրիքի հոտ ուներ: Նրան սեփական մարմնի հոտը չեր խանգարում: Նա սովոր էր շնչել ինքն իրեն ու սիրել հոտն այդ, տարածել այն իր տիեզերքում ու չվիրավորվել սեփական կեղտից:

Երբ նա մահացավ, հարևանները փակեցին իրենց սենյակաների դռներն ու պատուհանները և փակեցին քթերը հաստ լաթերով, որպեսզի անտանելի հոտից չխենթանան:

Երբ նա մահացավ, միայն մեկը այցելեց նրան: Մի թափանցիկ սպիտակ շրջազգեստով աղջիկ, որը ծերունուն՝ վերմակի նման փռեց արևի տակ, այնքան ժամանակ, մինչև արևը իջավ երկնքից, գրկեց ծերունու մարմինը, տաքացրեց ու շոյեց նրա յոթհազարամյա ուսերն ու ծերունու բաց աչքերի մեջ տեսավ ինքն իրեն:

Արևը խոնարհած գլխով , դանդաղ, մոտեցավ ծերուկի սենյակի դռանն ու կարդաց ցուցանակի վրա գրվածը ՝ու բացեց սենյակի դուռը, որտեղից դուրս թռան միլիոնավոր բաց կապույտ թիթեռնիկներ, որոնք թառեցին ծերունու մարմնի վրա և ծածկեցին զարմանալի փոքր մարմինն իր լազուրով: Արևը երկար նայեց իրենից քիչ այնկողմ պառկած ծերունուն ու կարոտեց երկինքը և արցունքները թաքցնելով փոքր ու մութ սենյակում, փակեց  դուռը և առանց արցունքների լաց եղավ ու վերադարձավ երկինք:

Աստված այսօր իրոք տանը չէր...Բոլոր նրանք ովքեր յոթ հազար տարի նրան չայցելեցին կարդալով ցուցանակը, խոնարհեցին իրենց գլուխները, իսկ այնտեղ, որտեղ ծերունու սիրտն էր կապույտ թիթեռների տակ, սկսեց բաբախել...

Արևի տակ փռված կապույտից ժպիտի հոտ եկավ...Ժպիտի, որը հացահատիկների մեջ էր, առյուծների բաշին, աղբակույտի մեջ և ծխախոտի թղթի վրա...

Տիեզերքը այդ մեկ սենյականոց փոքրիկ բնակարանում էր...Այնտեղ, որտեղ բաց աչքերով քնում էր մի ծերունի, ով ամեն երեկո միացնելով ռադիոն լսում էր Վիվալդիի «Գլորիան» և որին ոչ ոք այդպես էլ չայցելեց...

Ճերմակ շրջազգեստով աղջիկը միակն էր ով չհավատաց ցուցանակին և ավելը վերցրած, սկսեց մաքրել տիեզերքը: