Պարզապես մտածում եմ...
Մի ժպտա... Գրասենյակում լռություն է: Աշխատանքային ժամ է: Աշխատում են բոլորը ու ծանր լռություն է տիրում: Թվում է, թե յուրաքանչյուրն իր կյանքի ամենալուրջ նպատակն է հետապնդում: Չես հասկանում, տխո՞ւր են, թե ժպտալու ժամանակն է քիչ: Տնօրենը ներսում է: Նա նույնպես ժպտալու կողմնակից չէ: Ակնոցների ետևից հետևում է քո բերանի շարժումներին, գլուխը դրականորեն շարժում է հնարավորինս ցույց չտալով գոհունակությունը: Գոհունակություն ցույց տալը թուլություն է: Ժպտալը նույնպես: Լուրջ մարդիկ պետք է տխուր լինեն: Լուրջ մարդիկ պետք է թաքցնեն իրենց բոլոր մարդկային հատկանիշները: Լուրջ մարդիկ անլուրջ կթվան եթե հանկարծ ժպիտը հաղթի: Աշխատավարձ են ստանում լուրջերը: Ավելի բարձր աշխատավարձ են ստանում չժպտացողները: Ժպիտը հակասում է ծանրակշիռներին: Ժպտալ կարելի է աշխատանքից հետո միայն: ժպտացող աշխատողներին աշխատանքից ավելի շուտ են հեռացնում: ժպիտին կարող է հետևել ծիծաղը, հետո մարդկային մի սովորական երկխոսություն կարող է բացվել, հետո կարող են ծիծաղողները հանկարծ հասկանալ իրար: Կար