ԼԻՆԵԼ ԵՎ ՉԼԻՆԵԼ...

   Ուրախանալու ի՞նչ կա որ այդպես ատամներդ ամբողջությամբ բացել՝ ցուցադրում ես...Աշխարհը քանդվում է՝ դու ծիծաղում ես ախր...Դե ծիծաղի՛ր...Տեսնենք վերջում ո՞վ է ծիծաղելու...
 

   Վերջ: Ապուշի նման հայելու մեջ ինքդ  քեզ ես նայում ու ծամածռում ես դեմքդ որ խնդաս: Բայց ինչո՞ւ ես ուզում անպայման խնդալ:  Ո՞վ ասաց որ ուրախ լինելը պարտադիր է առողջ լինելու համար: Ինչքան շատ ցավ տեսնես, այնքան երկար կապրես՝ գիտե՞ս...Նկատե՞լ ես, որ ամենադժվար կյանքն ունեցող մարդիկ մի հարյուր տարի ապրում են...Չթաքցնեմ՝ երբեմն կասկածում եմ որ այդպիսիք միս ու արյունից են...Ախր ինչպե՞ս կարելի է այդքան տառապել ու այդքան ապրել...Շշմելու բան:

Հիմա արի իմ ետևից ու ես քեզ կտանեմ մի մութ սենյակ, որտեղ արդեն քանի հազար տարի՝ մի տուփ եմ թաքցրել: Տուփը կտամ քեզ և դու կհասկանաս ապրելուդ ամբողջ անիմաստությունը կամ գուցե...Իմաստությունը: Գալի՞ս ես ...Արի:

Սպասիր՝ բանալին հանեմ իմ գրպանից...Խնդրեմ: Դուռը բացեցի: Մտիր ու ասա թե ինչ ես տեսնում: Մութ է չէ՞: Հենց այդտեղ է ճշմարտությունը: Հենց լույսը վառեմ՝ կսկսես տեսնել այն՝ ինչ բոլորն են տեսնում: Բոլորի տեսածը դա սուտն է...Իսկ երբ մութ է՝ դու տեսնում ես այն, ինչ ուզում ես տեսնել...Եվ դա հենց ճշմարտությունն է... Եվ դու գիտե՞ս թե սկզբում միշտ ինչ ես տեսնում՝ վախենալու բաներ: Քեզ անընդհատ թվում է թե հիմա մի անակնկալ պայթյունի ձայն կլսես, կամ մի գանգ կգլորվի աներևույթ սեղանի վրայից ու կըկնի հենց քո ոտքերի դիմաց և դու վախից լեղաճաք եղած կգոռաս: Թե ինչու ես վախենում գանգից, կամ ոսկորներից ու արյունից՝ չգիտեմ...Սովորական, առօրյա բաներ են չէ՞: Ամբողջ մի կյանք գանգդ գլխիդ մեջ ման ես եկել ու ինքդ քեզնից չես վախեցել...Բայց հենց մի ուրիշ գանգի պատկեր մթի մեջ կախվի քո աչքերի առջև՝ դու ոչ միայն կսարսափես, այլ մկան պես կմտնես մի ծակ ու օրերով, ամիսներով այնտեղից դուրս չես գա...

Երբ երեխա էիր քեզ ի՞նչ են ասել...Ասել են որ դու սիրուն ես չէ՞...Որ դու աշխարհի ամենասիրունն ես...Կերել են քո մռութը հազար անգամ, պաչել են թշերդ, կծել են տոտիկներդ և քեզ անընդհատ թվացել է որ դու իրոք սիրուն ես...Բայց ոչ ոք չի համարձակվել քեզ ասել՝ որ այդ սիրունությունը անցողիկ քող է, որը գանգդ ու ոսկորներդ է թաքցնում, որպեսզի չվախենաս ինքդ քեզանից: իսկ դու՝ քողարկված ապրելն այնքան ես սիրել, որ ներսդ չես տեսել: Ներսդ քեզ անծանոթ է ինչքան մթության մեջ թաքնված այն տուփը...

Իսկ հիմա, բաց այս տուփը: Գիտեմ որ տուփ չես տեսնում, որովհետև մութ է: Բայց դու ինչ որ տուփ վերցրու ու բաց և պատմիր ինձ տուփի մեջ քո գտածի մասին: Շոշափի՛ր պարունակությունը: Ինչի՞ է նման: Մատներով փորձիր զգալ: Մի՛ բռնիր...Զգա՛...Քո ամբողջ խնդիրը տեսնելու ցանկության մեջ է ախր...Իսկ տեսնելու բան չկա...Քեզ խափել են ասելով, որ աչքը տեսնելու համար է...Մինչ՝ պետք է քեզ սովորեցնեին, որ աչքը ավելի լավ է տեսնում երբ այն փակում ես...Դե հիմա փակիր աչքդ ու բաց տուփը և հանիր այն՝ ինչ տուփի մեջ է...Փափուկ մի բան է չէ՞: Զգացի՞ր: Ապրես...Ոնց որ թե ստացվում է: Բայց դու հիմա փափուկից էլ ես վախենում, որովհետև քո մտքով անցնում է որ փափուկը մորթված ձկան մաշկ է կամ ասենք՝ խոզի ճարպ, որի հում հոտը հիմա ռունգերիդ մեջ է լցվում ու դու զզվում ես, որովհետև տեսնել ես ուզում: Ամեն բան տեսնել ես ուզում...Որովհետև երբ տեսնես՝ կճանաչես, ինչպես ճանաչել ես ինքդ քեզ՝ հայելու մեջ նայելիս...Ինչպես սիրել ես ինքդ քեզ, ժպտացել ես երբ սանրել են մազերդ ու շիկնել ես երբ սիրահարվել են քեզ:

Ձեռքերդ ավելորդ են արդեն: Դու հիմա վերցրու տուփի մեջ թաքնվածն ու սիրիր այն...Այո, սիրիր այդ փափուկ ձկան մաշկը կամ խոզի ճարպը և շոյիր, շոյիր անտեսանելին,մինչև նրա համն ու հոտը զգաս, մինչև վախդ՝ փոխարինես ճանաչելու բերկրանքով, մինչև գոռաս՝ «Գտա՜»:

Խոտն ինչքան էլ բարձրացնի աչքերը վերև՝ հսկա ծառը տեսնելու անունակ կլինի...Ծառացի՛ր ու հանգիստ նայիր շուրջբոլորդ և գրկիր քո մեջ և քեզնից դուրս եղածն ու չեղածը...Վերցրու սարսափելի գանգն ու սիրիր նրա յուրաքանչյուր մանրամասնը...Գրկիր ու տեղավորիր այն քո մեջ, որ սահմանափակվի վախդ քո չափերի մեջ և մահանա տգիտությունդ քեզանով, իսկ քեզանից դուրս՝ ճախրի տեսողությունդ, որը հազարաթև  ու ճկուն է այնքան, որ կարող է սավառնել ամենուր՝ չվերադառնալով դեպի այն տուփը, որը չափն է ստի, որը աչքով տեսածիդ պատյանն է լոկ:

ճախրի՛ր սիրելիս ու սիրիր դատարկը, որի մեջ քեզ թույլ կտրվի ծիծաղել այնքան, ինչքան տիեզերքի բոլոր դաշտերի բոլոր մարգարտածաղիկները...ճախրի՛ր ու խնդա արցունքով, խնդա խենթի՛ պես, խնդա լուռ կամ բարձրաձայն, խնդա ա՛յն երեխայի նման, որի մի քանի օրեկան աչքերը նոր են բացվել և ով առաջին անգամ տեսնում է իր մորն ու հորը, որոնք քնքշությամբ՝ համբուրում են իր թաթիկները, ճակատն ու մերկ ուսը և որոնք հիմա անսահման սիրում ու գրկում են ոչ թե մռութը նրա՝ այլ էությունը, ոչ թե տարիքը՝ նրա, այլ  իրենց ամենասիրուն ու ամենասիրելի ստեղծագործության լինելու ,  լինելու, լինելո՜ւ անգերազանցելի հմայքը: