«Ավելին, քան այսքանը» գրքից Այս կլոր, անանկյուն, անծայր աշխարհում Քառակուսի հողում՝ քառակուսի հունդ էր... Քառակուսի ծառին՝ քառակուսի խնձոր... Քառակուսի կորիզ, քառակուսի հյութ էր, քառակուսի դրախտ, քառակուսի օձ... Դրախտում ընդամենը չորս անկյուն էր: Մեկն Աստծունն էր... ...Մնացած երեք անկյունների համար մինչ օրս մրցակցում, կռիվ ենք տալիս, մեզ բաժին ընկած անանկյո՛ւն, կլո՛ր, անծա՛յր աշխարհում: 2006 թ.
Այդ տարածքում ոչինչ իր տեղում չէր: Սեղանը կախված էր առաստաղից, մեկ կիլոգրամ պանիրը սառնարանի դռան մեջ ձվերի համար հատկացված հատվածում էր ինքն իրեն փշրել ու տեղավորել, աթոռներից երկուսը՝ նստած էին սենյակում ապրող երկու ընկերների վրա, որոնք մահճակալի տակ էին պառկել և որոնց հայացքը դեպի ներս էր նայում դրսի աշխարհը չտեսնելու ցանկությամբ: Մի շիշ գարեջուրը դրված էր լուսամփոփի վրա և գարեջրի փրփուր էր հոսում ջրի ծորակից, որից անհագ խմում էր տան միակ շունը, ով պոչը շարժելու փոխարեն վիզն էր առաջ ու ետ տանում բերում... Ներս մտավ նրանց միակ հարևանը, ով հաղթանդամ էր ու մռայլ և փրփուրներ կուլ տվող շան հետ պառկեց ծաղկամանի մեջ, որի ծաղիկների բուրմունքը մնացել էր ընկերներից մեկի ափին , իսկ ծաղիկները այս խառնաշփոթ տարածքում կախել էին իրենք իրենց պատուհանի փեղկից, որը ոչ բաց էր, ոչ փակ: Ընկերներից մեկը նկարիչ էր, մյուսը նկարիչ չէր, սակայն երկուսն էլ նկարում էին սեփական ճակատագիրը մի փոքրիկ թղթի կտորի վրա, որտեղ ինչքան նկարում էին, այնքան ամեն բան սկսում էր ջնջվել: Ոչինչ իր տեղում չէր,
«ԱԶԳ» ՕՐԱԹԵՐԹ #134, 16-07-2003 ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԱԿԱՆ ԹՌԻՉՔԻ ԱԿՆԿԱԼԻՔՈՎ ՄԵԼԱՆՅԱ ԲԱԴԱԼՅԱՆ Եվ, որովհետեւ նրանց ջղերն ավելի զգայուն են, մտքի կառուցվածքն էլ սովորականից տարբեր, իրենց տրված բառը (ինֆորմացիան) գեղարվեստական պատկերի է վերածվում։ Պատկերի, որի կեղեւի տակ տրոփում է հավերժի անհանգստությունը եւ անորոշությունը մարդկային տկար գոյության։ Այնկողմնային ձայների մշուշոտ արձագանքների քողարկված տագնապ կա Նուշիկ Միքայելյանի բանաստեղծությունների նոր ժողովածուում, որտեղ ջահելության տարերքը խառնված է մտքի ու զգացմունքի տարափին, չասենք, թե հանգրվանային ափեր է փնտրում, բայց ելքերՙ այո։ Կարծես կրկին անցնում է մի անցած ճանապարհՙ հիշողության շատ աղոտ անդրադարձներով։ Քայլում եմ սանձված մի ձիու նման, /ու կառապանն իմ... ունայնությունն է. /Ճապկըտում եմ ես այն ծանրակշիռ /օրենքների տակ /Որոնք քայլերն իմ մամլում են հողինՙ /Անհասկանալի ու ճալ դարձնելով /Իմ հազար անգամ երազած ուղին։ Բանաստեղծելու շնորհը տրված է Նուշիկ Միքայելյանին, ինքը բանաստեղծության մեջ իմաստավորում, քննում է աշխարհի իր ապրա
Comments