Poetry/ Բանաստեղծություն
«Ավելին, քան այսքանը» գրքից
***
Ես վախենում եմ չլինելուց:
Բայց արդյոք երբ չկայի,
լինելուց չէի՞ վախենում...
...Երանի չլինելն էլ, լինելո՛ւ նման
սիրուց ծնվեր:
2005 թ.
ԼԻՆԵԼ ԵՎ ՉԼԻՆԵԼ...
Ուրախանալու ի՞նչ կա որ այդպես ատամներդ ամբողջությամբ բացել՝ ցուցադրում ես...Աշխարհը քանդվում է՝ դու ծիծաղում ես ախր...Դե ծիծաղի՛ր...Տեսնենք վերջում ո՞վ է ծիծաղելու... Վերջ: Ապուշի նման հայելու մեջ ինքդ քեզ ես նայում ու ծամածռում ես դեմքդ որ խնդաս: Բայց ինչո՞ւ ես ուզում անպայման խնդալ: Ո՞վ ասաց որ ուրախ լինելը պարտադիր է առողջ լինելու համար: Ինչքան շատ ցավ տեսնես, այնքան երկար կապրես՝ գիտե՞ս...Նկատե՞լ ես, որ ամենադժվար կյանքն ունեցող մարդիկ մի հարյուր տարի ապրում են...Չթաքցնեմ՝ երբեմն կասկածում եմ որ այդպիսիք միս ու արյունից են...Ախր ինչպե՞ս կարելի է այդքան տառապել ու այդքան ապրել...Շշմելու բան: Հիմա արի իմ ետևից ու ես քեզ կտանեմ մի մութ սենյակ, որտեղ արդեն քանի հազար տարի՝ մի տուփ եմ թաքցրել: Տուփը կտամ քեզ և դու կհասկանաս ապրելուդ ամբողջ անիմաստությունը կամ գուցե...Իմաստությունը: Գալի՞ս ես ...Արի: Սպասիր՝ բանալին հանեմ իմ գրպանից...Խնդրեմ: Դուռը բացեցի: Մտիր ու ասա թե ինչ ես տեսնում: Մութ է չէ՞: Հենց այդտեղ է ճշմարտությունը...
Comments