Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

ՎԵՐՆԱԳԻՐԸ՝ ՎԵՐՋՈՒՄ...

Այդ տարածքում ոչինչ իր տեղում չէր: Սեղանը կախված էր առաստաղից, մեկ կիլոգրամ պանիրը սառնարանի դռան մեջ ձվերի համար հատկացված հատվածում էր ինքն իրեն փշրել ու տեղավորել, աթոռներից երկուսը՝ նստած էին սենյակում ապրող երկու ընկերների վրա, որոնք մահճակալի տակ էին պառկել և որոնց հայացքը դեպի ներս էր նայում դրսի աշխարհը չտեսնելու ցանկությամբ: Մի շիշ գարեջուրը դրված էր լուսամփոփի վրա և գարեջրի փրփուր էր հոսում ջրի ծորակից, որից անհագ խմում էր տան միակ շունը, ով պոչը շարժելու փոխարեն վիզն էր առաջ ու ետ տանում բերում... Ներս մտավ նրանց միակ հարևանը, ով հաղթանդամ էր ու մռայլ և փրփուրներ կուլ տվող շան հետ պառկեց ծաղկամանի մեջ, որի ծաղիկների բուրմունքը մնացել էր ընկերներից մեկի ափին , իսկ ծաղիկները այս խառնաշփոթ տարածքում կախել էին իրենք իրենց պատուհանի փեղկից, որը ոչ բաց էր, ոչ փակ: Ընկերներից մեկը նկարիչ էր, մյուսը նկարիչ չէր, սակայն երկուսն էլ նկարում էին սեփական ճակատագիրը մի փոքրիկ թղթի կտորի վրա, որտեղ ինչքան նկարում էին, այնքան ամեն բան սկսում էր ջնջվել: Ոչինչ իր տեղում չէր, ...
Read more

ՄԻ ԽԱՆԳԱՐԵՔ, ԱՍՏՎԱԾ ՏԱՆԸ ՉԻ...

   Ծերուկն իր նեղլիկ բնակարանից դուրս չէր եկել արդեն յոթ հազար տարի, գուցե ավելի...Անհարմար այդ սենյակում՝ նա հարմարվելու իր գաղտնիքներն ուներ և աղոտած իր պատուհանից երբեմն նրան հետևողները զարմանում էին ու ծիծաղում, թե նա, այդ տարիքում ինչպես է կարողանում գրեթե ցատկոտելով անցնել սենյակի մեկ անկյունից՝ մյուսը, հետո թառել սեղանին ու հացահատիկներ ուտել թռչնի պես, հետո ծխել ագռավի նման, իսկ ավելի ուշ միացնել ռադիոն, լսելու համար Վիվալդիի «Գլորիան»... Նա համարում էր որ տիեզերքը հենց այդքանն է և սիրում, գուրգուրում էր իր տիեզերքը, մրսում ու տաքանում էր իր տիեզերքում , տարվա չորս եղանակների հետ փթթում էր, քրտնում, սառցակալում կամ գունատվում, հետո նորից վառում էր ծխածոտն ու առյուծի պես փռվում էր անկողնում, որտեղից՝ հետևում էր իր սենյակի երկնքին   ու աչքերը բաց՝ քնում: Նա խիստ էր ինք իր նկատմամբ: Աչքերը չփակելու համար երկար տարիներ նա փորձեր էր արել: Սովորել էր ձկների նման անթարթ հայացքով ապրել և թռչունների պես քչով բավարարվել: Նա իր տան մուտքի դռան վրա փակցրել էր մի...
Read more

ԹՌՉՆՈՐՍ

Հիշո՞ւմ ես, երբ առաջին անգամ հայտնվեցիր ճաղերի ետևում...Չէ՜...Նկատի չունեմ բանտի...Նկատի ունեմ կյանքի ու մարդկանց հորինած ճաղերի...Սպասիր, ավելի պարզ ասեմ, որպեսզի համակարգչով կարդալը դառնա նույնքան հաճելի ինչքան գիրք կարդալն էր ժամանակին...Սա ոչ պատմվածք է, ոչ էսսե, ոչ էլ ֆեյսբուքյան գրառում: Սա մտավարժանք է, որը քնելուց առաջ երազներ տեսնելու իրավունքդ է վերականգնում: Պատահել է, չէ՞, որ քեզ չհասկանան: Ասենք, երբ երեխա ես եղել, հենց առաջինը քեզ չի հասկացել քեզ լույս աշխարհ բերողը՝ մայրդ, հայրդ...Չեն հասկացել, որովհետև դու պարզապես ցանկացել ես ուրիշ բան, իսկ իրենք քո ցանկությունը կա՛մ վտանգավոր են համարել, կա՛մ անտեղի, կա՛մ էլ պարզապես՝ անկարևոր: Այդ պահին դու վախեցել ես: Վախեցել ես մանկական քո միայնությունից . լաց ես եղել, աղմկել ես, փռվել ես հատակին և նայել ես ծնողներիդ աչքերի մեջ աղերսողի անօգնական հայացքով, փորձելով նրանց ամեն գնով հասկացնել, որ դու շա՜տ ես վիրավորված, որ հենց նրանք՝ միակները, որոնք պիտի ամենաշատը հասկանային քեզ, քեզ չեն հասկացել...Եվ ամեն ան...
Read more