Short Story/ Պատմվածք

Ականջդ մոտեցրու...

-         Ականջդ մոտեցրո՛ւ...Լսի՜ր...Լսո՞ւմ ես ալիքների ձայնը,- նա գրկեց ամուսնուն ու ականջի մեջ սկսեց - շ՜շշ...օո՜ւշշշ...ֆո՜ւշշշշ,-  եվ այլ ջրի նմանվող ձայներ շշնջալ…

      Ամուսնու ուսերը ցնցվում էին հազիվ զսպվող ծիծաղից:

-         Հը՜... Ինչո՞ւ ես ծիծաղում... Լսի՜ր... Ֆո՜ւշշշ... Շ՜շշշ... Օո՜ւֆշշշ...

-         Լավ, հիմա դո՛ւ մոտեցիր,- Գոռը ոգևորված  Մանեին ավելի ամուր սեղմեց իր կրծքին ու շուրթերը մոտեցրեց նրա ականջին.- Վո՜ւ...Ո՜ւո՜ւ...Հո՜ւ...

Մանեն ծիծաղից փռթկաց. - իսկ ի՞նչ էր սա...Հա՞...Սա բացառձակ նման չեր ծովի ալիքների ձայնին, իսկ մենք հիմա ծովափո՜ւմ ենք… Խաղա՜ղ, անծայրածիր կապույտ է ու ալիքներն այնքա՜ն հանգիստ են փարվում ափին...

-         Հիմարի՛կ, սա արդեն ալիքների ձայնը չէ...Լսիր։ Վո՜ւ...Ո՜ւո՜ւ...Հյո՜ւ...- շարունակում էր կնոջ ականջին քամու տպավորություն թողնել Գոռը:

-         Վա՜յ...Դու ճիշտ ես Գո՜ռ...Շարունակի՜ր... Ինչ սքանչելի՜ է... Գո՛ռ, իսկ դու զգո՞ւմ ես ավազի ջերմությունը...Մեջքս մի տեսակ թուլանո՜ւմ, հանգստանում է... Հրաշալի է, չէ՞...Զգո՞ւմ ես...

-         Իհարկե զգում եմ... Ես վաղո՜ւց երազում էի հայտնվել ոսկեհատիկ այս ավազների վրա...Հրա՜շք է բնությունը...Լսում ես, չէ՞...Ինչ խաղաղություն է՜... ինչպիսի՜ անդորր...

-         Ըհը՜... Լսում եմ... Լռությունն իրոք անսահմանի խորհուրդն ունի, չէ՞ Գոռ։ Գո՜ռ... Նայիր աստղերին... Կարո՞ղ ես հաշվել...Նրանք ընդամենը երկուսն են այսօր...

-         Երկո՜ւս...Երե՜ք,- Գոռն իր մատը տեղափոխում էր երկնքի մի կետից մյուսը, Մանեին ավելի ու ավելի շատ աստղեր ցույց տալով...- Հի՜նգ...Յո՜թ...Ո՜ւթ...

-         Լա՛վ...Արի աստղերին հանգիստ թողնենք...Միևնույն է չենք կարող հաշվել...Հիմա սա՛ լսիր, ականջդ մոտեցրո՜ւ.-Կուա՜աա...Չիա՜ու...Չուա՜ա...

Գոռն անմիջապես ծիծաղելով ցատկեց տեղից ու ականջը մի կերպ ազատելով՝ զարմացած հարցրեց.- Իսկ սա՞ ինչի ձայն էր...Այլմոլորակային ափսեի՞...Ականջս ամբողջովին թրջեցիր, փսլնքո՛տ...

Մանեն անզուսպ ծիծաղում էր ու ամուսնուն պինդ գրկած շարունակում  նրա ականջի մեջ նույն տարօրինակ ձայները արտաբերել.- Կուա՜...Չիա՜ու...Կուա՜ակ......Ախր ճայե՜րն են, Գոռ, չե՞ս հասկանում...Ճա՜- յե՜- րը՜...

-         Քո ճայերն ինձ վրա բավական թանկ նստեցին...Ականջս ամբողջությամբ թքով լցվեց...Թո՜ւ...- դեմքը չարաճճիորեն ծամածռում էր Գոռը...- Փսլնքո՛տ...

-         Փսլնքոտ ասացիր, հիշեցի...Սուրճ կխմե՞ս...

-         Ըհը՜...Հաճույքով...Խմենք...Հրաշալի գիշեր է, չէ՞...Բաց երկնքի տակ ծովափին պառկել ու քնել մի ամբողջ գիշեր...Որքա՜ն քիչ բան է պետք մարդուն երջանիկ լինելու համար... Ես երջանի՜կ եմ...

-         Հիմա կբերեմ սուրճը: – Մանեն իջավ աստիճաններից, մտավ իրենց փոքրիկ բնակարանը, որը շենքի ամենավերջին հարկում էր, պատրաստեց սուրճն ու բաժակները լցնելով, արագ բարձրացավ տանիք, որտեղ Գոռը դեռ պառկած էր տանիքի թիթեղների վրա:

-         Սուրճը պատրաստ է: Խնդրե՛մ սիրելիս... Մեջքդ չսառե՞ց...վե՛ր կաց...

-         Սառեց...- լսվեց Գոռի ձայնը:

Նրանք երկուսով նստեցին տանիքի թիթեղների եզրին ու լուռ, ըմպեցին բուրումնավետ սուրճը...

-         Իջնե՛նք... Արդեն ուշ է, - շշնջաց Մանեն:

-         Իջնենք,- տխրեց Գոռը, գրկեց Մանեի ուսերն ու ժպտաց:

Նրանք երկուսով դանդաղ իջան տանիքից, մտան բնակարան, Մանեն սկսեց լվալ սուրճի բաժակները, իսկ Գոռը նստեց հնամաշ բազկաթոռին ու հայացքը ուղղեց պատուհանից դուրս՝  երկնքին, որտեղ ընդամենը երկու աստղ կար …

Հուլիս 21, 2011 թ. - Երեվան