Poetry/ Բանաստեղծություն

«Ռեքվիեմ» շարքից

Լույսից քամեցի վերջին առավոտը

ու մաղի մեջ նստած թանձրահյութը վերցրած ափերիս մեջ,

մտա քաղաքիս ներքնահարկի պատերը ծեփելու:

Ննջել էր այնտեղ ստորացված տանիքը շենքի,

Աքաղաղն էր կախվել ոտերից որպես խաչված նյարդ

և արևագալի խեղդված երգն էր թքում հատակին:

Ներքնահարկի շեմքին քսեցի ձեռքերս

ու դուրս չեկա՛...

Սպասեցի մինչև աքլորականչը,

որ հնչեց կես գիշերին,

Կախված Աքաղաղի առավոտի հիշողությամբ մկրտված:

Արևածագն այդժամ

սկսվեց ներքնահարկի՛ց քաղաքի:

Երեվան - 2010 թ.